De lopende rekening van Europa: mijn overschot is uw tekort.
Volgens Hans-Werner Sinn is de Euro-crisis een betalingsbalanscrisis. De Zuid-Europese landen en Ierland zijn te duur geworden, waardoor ze tekorten op de lopende rekening hebben. Dit moet worden opgelost door een politiek van interne deflatie, waardoor de kosten lager worden en de landen weer meer gaan exporteren en minder gaan importeren. Volgens Leif Pagrotsky waren juist de lage kosten in de perifere landen het probleem. Het prijspeil in rijke landen ligt hoger dan in arme landen. Dat betekent dat wanneer arme landen een muntunie aangaan met rijke landen en de welvaart in de arme landen stijgt, het prijspeil daar sneller zal toenemen dan in de rijke landen van de muntunie. En dat betekent weer dat het rentepeil – dat in nominale zin overal hetzelfde is – in reele zin, dus gecorrigeerd voor de inflatie, in de arme landen lager zal zijn. En deze lage rente is uiteraard uiterst aantrekkelijk voor investeerders, die daarom juist veel kapitaal uit de rijke landen in de arme landen zullen investeren (lees: gaan investeren in fraaie resorts voor Hollandse en Duitse pensionado’s).
De reden waarom Leif Pagrotsky het gelijk meer aan zijn zijde heeft dan Hans-Werner Sinn (hoe intelligent zijn stuk ook is) is dat Pagrotsky de eenvoudige waarheid dat het tekort van de een het overschot van de ander is onderkent. En Sinn niet. En die waarheid is toch uiterst evident (zie de grafiek). Wanneer de overschotlanden en de tekortlanden tegenover elkaar worden gezet en de lopende rekening (export en import van goederen en diensten, inkomens verdiend in het buitenland) naast elkaar worden gezet dan blijkt het verband verbluffend hoog.
Pagrotsky lijkt de geschiedenis aan zijn zijde te hebben. Tien jaar geleden waren, volgens de Eurostat gegevens, de lonen en prijzen in Zuid-Europa vergeleken met Noord-Europa veel lager dan nu. Maar dat heeft niet tot een sterke stijging van de exporten van deze landen geleid, en wel tot een enorme instroom van kapitaal en grote tekorten op de lopende rekening. De oplossing van Sinn (terug naar 2000) zal enkel tot een herhaling van de geschiedenis leiden. Hoe dat ook moge zijn – in ieder geval is het boeiend om de lopende rekening van de ‘twee Eruopa’s’ in beeld te brengen. En dan blijkt dat onze overschotten inderdaad de tekorten van ‘de rest’ zijn. De overschotten van ‘Groter Duitsland’ zijn net zo goed deel van het probleem als de tekorten van ‘Groter Griekenland’.
Groter Duitsland: Duitsland, Nederland, Belgie, Denemarken, Zweden, Noorwegen, Oostenrijk, Finland, Luxemburg.
Groter Griekenland: Griekenland, Slowakije, Slovenie, Cyprus, Hongarije, Bulgarije, Roemenie, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Estland, Letland, Litouwen, Portugal, Ierland, Polen.
Jo ik kwam net je artikeltje tegen , ik ben ontzettend onder de indruk. Heb je toevallig een RSS feed zodat ik je blog kan blijven lezen? Thanks.