De Euro moet niet weg. Maar de Euro moet wel anders.
“De Euro moet blijven!”, aldus Robin Fransman, in antwoord op mensen die van die Euro af willen. Maar misschien is dat een antwoord op de verkeerde vraag. De vraag is niet of de Euro wel of niet moet blijven. Maar de vraag is of we de huidige Euro moeten houden. En die huidige Euro, die moet wel weg!
Robin Fransman geeft een aantal redenen waarom we de Euro toch maar moeten houden: als we de Euro afschaffen leiden we onherroepelijk vermogensverlies. Onze bezittingen in Spanje en Italië zullen, als we de Euro afschaffen, fors in waarde dalen. En dat is al vervelend genoeg voor huishoudens, pensioenfondsen en bedrijven. Maar omdat ook banken daar de dupe van zullen zijn zal het hele financiële verkeer en dus de hele economie ontregeld worden. Wat inderdaad zo zal zijn. Dit soort processen vindt nooit ordelijk en gestuurd plaats maar plotseling en onverwacht en chaotisch. Met alle gevolgen van dien. Het is dus lastig de Euro de deur uit te doen. Maar dat betekent niet dat er geen veranderingen mogelijk zijn. En dat er geen veranderingen wenselijk zijn. Want het gaat slecht met Europa. En dat komt mede door de Euro of, eigenlijk, door het Euro-systeem. De werkloosheid in Spanje, Griekenland, Italië, Portugal en Ierland is torenhoog. In Nederland gaat het economisch bar slecht. En ook in Duitsland zijn de laatste twee jaren, behalve waar het de werkloosheid betreft, zeker niet denderend geweest, economisch. Daarbij leidt die torenhoge werkloosheid volgens mijn niet zozeer tot modernisering van landen als Spanje maar juist tot verkalking, verslapping en uitsluiting van hele maatschappelijke groepen. Denkt u echt dat een stijging van de werkloosheid en een daling van de lonen de maffia in Italië niet in de kaart speelt? En dat de sterke toename van de langdurige werkloosheid de flexibiliteit van de economie ten goede komt? Het moet dus anders. Ook monetair. En daarom moet de huidige Euro wel weg. Of eigenlijk: het huidige monetaire systeem moet anders.Los Angeles
Persoonlijk ben ik daarbij voor radicale veranderingen. Maar die kunnen heel goed pragmatisch, geleidelijk en genuanceerd worden ingevoerd. Een aantal radicale voorstellen met daarna telkens direct de nuance. Niet alles is totaal doordacht – en grote kans dat ik mijn mening nog verander, over bepaalde punten. Maar wat ik wil aangeven is dat er wel degelijk verandering van de Euro mogelijk is.
1) Geen geldscheppende leningen meer voor aankoop van bestaande woningen. Als u een hypothecaire lening afsluit bij een van de ‘geldscheppende’ banken dan wordt er, om u deze lening te kunnen verstrekken, geld geschapen. Nieuw geld. Wat, zoals we in Nederland al vanaf de jaren ’90 hebben gezien, fors kan bijdragen aan zeepbellen op de woningmarkt. Terwijl het nieuwe geld niet leidt tot nieuwe productiecapaciteit (inclusief nieuwe woningen). Daar moeten we van af. Dit is geen productief krediet maar onproductief krediet, zoals Dirk Bezemer stelt. Maar hoe moet dit dan wel? Moeten we dan lenen van de pensioenfondsen? Wellicht. Maar we kunnen ook een kijkje nemen bij onze oosterburen (en eigenlijk ook bij onze noorder- en zuider- en westerburen): we kunnen ook ‘lenen’ van ons zelf. Wanneer de maximale leensom beperkt wordt tot 80% van de waarde van het huis of zo, terwijl de rest van de bank geleend wordt, dan wordt dit voorstel eigenlijk al gerealiseerd. En wellicht moet de rest dan worden uitgeleend door pensioenfondsen, of verzekeringsmaatschappijen. Of deels misschien zelfs door de geldscheppende banken… In ieder geval: dit is een zeer uitvoerbaar idee, dat op de lange termijn tot enige ontschuldiging kan leiden en wellicht ook tot een beperking van zeepbellen.
2) Meer inkomenstransfers tussen de Euro-landen. Eerst gingen er grote subsidiestromen naar de Zuid-Europese landen en Ierland, die werden verdeeld door de overheden. Die stromen werden vervangen door grote leningen van Noord aan Zuid, die tot een speculatieve bouwwoede leidden en een wat al te riante groei van het bankwezen leidden. En nu – willen we dat de geldstromen worden omgedraaid, wat tot grote ‘Target2’ stromen leiden. Maar het wegwerken van alle schulden – dat gaat dus eventjes niet lukken. Door het afknijpen van de economie en de daarmee gepaard gaande daling van de importen zijn de tekorten op de lopende rekening met het buitenland van Zuid-Europa (en overigens ook van Oost-Europa) gedaald. Maar om de oude leningen terug te kunnen betalen terwijl tegelijk de economie weer op gang komt, wat investeringen vergt, moet de export fors (en dan bedoel ik: fors) toenemen. Want het zal stomweg niet lukken bijvoorbeeld de Griekse economie nogmaals met 25% te doen krimpen, om zo een groter overschot op de lopende rekening te krijgen. Dat zal namelijk niet alleen betekenen dat de huidige Griekse schuld helemaal niet meer kan worden terugbetaald maar de werkloosheid zal dan tot 40 of 50% oplopen. Maar het opbouwen van een exportsector duurt nou eenmaal een decenniaatje of twee, drie. Denk in Nederland aan de bloemen, de jachtbouw of de chemie – allemaal oeroude sectoren! We zullen er, denk ik, dus niet aan ontkomen om, als we die schulden terug willen hebben, deze te financieren via transfer-inkomens. Bijvoorbeeld een EU AOW van 400,– per maand voor iedereen boven de zeventig. Dit haalt ten eerste een aantal van de scherpste economische randen van de crisis af. En ten tweede zijn we dan in ieder geval ten dele van al dat gehannes met steunfondsen, schulden kwijtschelden, Target2 tekorten en wat dies meer zij af. Terwijl dit tegelijkertijd niet via de Griekse of Spaanse overheid of de banken hoeft te gaan – zijn we daar ook vanaf! Overigens zijn dit soort transfers in de VS ook een van de manieren om de stabiliteit van het monetaire systeem te handhaven! Sorry mensen, niet leuk maar het is het een of het ander! Of we steunen de banken, of we steunen de huishoudens.
3) Het met de geldpers financieren van kortingen op deposito’s (na faillissement!) Het garanderen van inkomens is een belangrijker overheidstaak dan het garanderen van rijkdom. Deswegen is de bescherming van uw deposito-geld beperkt tot 100.000,–. Als een bank zwaar in de problemen zit en u uw geld niet meer kan terugbetalen dan kan er sprake zijn van een korting op uw tegoed, waarbij een soort verzekering er voor zorgt dat de korting op deposito’s van 100.000,– en minder wordt vergoed. Heeft u meer geld op de rekening staan dan wordt dat gezien als een soort speculatieve lening aan de bank – en dan bent u het wel (ten dele) kwijt. De ellende is echter dat, om de stroom van bestedingen, productie en werk te garanderen dat deposito-geld toch nodig is. Zeker bij bedrijven kan een combinatie van ontvangsten zomaar tot een deposito-stand van fors boven de 100.000,– leiden, geld dat nodig is om de rekeningen van het bedrijf weer te betalen. Sterker nog: bedrijven plannen dit. Aan het eind van de maand moeten de salarissen betaald en dan moet er dus geld op de rekening staan. Ik zie niet in waarom de het Europese systeem van centrale banken dit niet garandeert, met de geldpers. Als er een korting op de deposito’s komt dan is dat in feite geldvernietiging en dan ook nog eens, zeker bij bedrijven, geldvernietiging met een zeer directe en zeer negatieve economische werking. Let wel: ik zeg niet dat de centrale banken uw bank overeind moeten houden, helemaal niet. Maar ze kunnen wel, na faillissement of in ieder geval iets wat daar op lijkt, u uw geld terugbetalen, met ritselende bankbiljetten. Via de flappentap. De gelddestructie wordt dan gecompenseerd. En tegelijkertijd is er bij een dergelijk systeem minder redenen voor banken om kapitaal apart te zetten in het verzekeringsfonds. Zeker momenteel is herstel van de balansen belangrijker.
4) Meer (rest)schuldkwijtschelding. Banken worden allerwege gesteund. Recentelijk weer in Griekenland, waar dit tot een kwartaaltekort van de overheid van 30% van het BBP leidde (hoor je de ECB dus niet over…). Tegelijkertijd blijven deze banken toch proberen de slechte schulden die vaak tot de problemen geleid hebben binnen te halen (lag bij de Griekse banken overigens iets anders: die waren hun overheidsobligaties kwijt). Zelfs als, zoals in Spanje, mensen hun huis met verlies hebben moeten verkopen. De mensen zijn hun huis kwijt, de bank krijgt steun. Dat steungeld kan natuurlijk ook worden gebruikt om mensen via een vouchersysteem hun restschuld te laten terugbetalen. Net als hierboven staan de huishoudens dan centraal, en niet de banken. Overigens zullen de banken dat niet willen, omdat ze dan hun rente-inkomsten op de schuld kwijtraken. Maar dat is dus ook de bedoeling: de financiële sector moet kleiner en goedkoper worden.
5) Meer nationaal geld. Rond 1931 stond Duitsland er net zo voor als Griekenland nu: torenhoge internationale schulden, exportproblemen, torenhoge werkloosheid. Een paar jaar later niet meer. De torenhoge werkloosheid daalde zeer snel en binnen enkele jaren was Duitsland het buurland Frankrijk economisch mijlen voorbij. Dit werd niet gefinancierd met Marken. Maar met iets wat op de Noppen en Let’s en dat soort alternatieve soorten van geld lijkt: de MEFO. Onder leiding van Hjalmar Schacht (ja, vanaf 1933 en onder de Nazi’s) werd er een schaduwbankje met 1 miljoen aan kapitaal opgericht dat voor 8 miljard van deze MEFO’s uitgaf. Maar het werkte. De economie liet duurzame groei zien. Helaas werd dit voor wapens gebruikt en niet, zoals na de oorlog, voor auto’s en wasmachines en vakanties. Maar nogmaals: het werkte. En zoiets kan natuurlijk weer werken, in het Eurogebied. We doen het eigenlijk al met onze postzegels, die op de keper beschouwd een eigen munt zijn, met een eigen rekeneenheid! Daar is niet speciaals aan. En de overheid kan dat ook. Die kan vouchers uitgeven voor overheidsdiensten (zoals onderwijs), waarbij het overheidspersoneel voor een deel in deze vouchers betaald wordt, terwijl mensen ook een grondbelasting moeten betalen genomineerd in deze vouchers. Je krijgt dan vanzelf banken die vouchers gaan omwisselen in Euro’s. De (overheids)salarissen in euro’s kunnen dan omlaag, terwijl de bestedingen op peil blijven. De Euro wordt dan een soort ‘bancor’.
6) Een bankenunie. Daar zijn we al mee bezig, natuurlijk, hoewel er extra druk lijkt te komen op allemaal landen om zo snel mogelijk de overheidskas te plunderen om, voordat deze unie er is, alsnog de balansen van de banken te versterken. Voorspelling: voor Deutsche Bank gaat dat echter pas gebeuren nadat deze unie er is.
7) En, o ja, de ECB moet de werkgelegenheidsdoelstelling die deze bank volgens de teksten van de verdragen heeft serieus gaan nemen.
The adventure follows many obstacles and during that time, your world view will transform. Some of my classmates have been recommending your blog to me for some time now so I finally made the time to check it out. Do you ever list sources for your work? I’d like to see what you read. You have a lot of nice points here.