Een tamelijk traditioneel bestedingen-verhaal: Duitsland, Spanje en de kapitaaltsunami
In een commentaar op dit stuk over inflatie wijst Arne op de inflatieverschillen (gemeten als de prijsstijging van de totale productie, niet alleen de consumentenprijsstijging) binnen het Eurogebied: 1,0% in Duitsland en 3,1% in Spanje en Griekenland wat, omdat het het gemiddelde per jaar is over de 2000 – 2010 periode, aanzienlijke verschillen oplevert. Ik heb het niet gecheckt, maar ga ervan uit dat het klopt. En het is ook Keynesiaans-consistent met de gebeurtenissen in die tijd:
een enorme toevloed van Duits kapitaal naar Zuid-Europa tot ongeveer 2008, die daarna net zo snel weer terugstroomde (grafiek 1 en 2), een toevloed die mogelijk werd gemaakt door hoge besparingen in Duitsland in deze periode (grafiek 3), besparingen die omdat de Duitse investeringen zo laag waren (woningmarkt, natuurlijk) weer samenhingen met en leidden tot een continue situatie van onderbesteding, wat weer leidde tot lage groei en hoge werkloosheid in Duitsland (zie deze blog). Kijken we naar Spanje dan zien we dat het extra geld in Spanje tot een hoge groei van de werkgelegenheid in aldaar leidde, tegenover een zeer lage groei van de werkgelegenheid in Duitsland (grafiek 4). Totdat het kapitaal gerepatrieerd werd.
Grafiek 1 (via Querschuesse, de blog Sapere Aude! geeft ook grafieken voor de individuele GIPSI’s: grafiek 2)
Grafiek 2.
Grafiek 3. Via Kantoos blog
Grafiek 4
De grafieken zijn wat knip- en plakwerk, maar ze geven toch een consistent beeld van de gebeurtenissen, lijkt mij. Overigens: als er geen massale immigratie was geweest in Spanje in deze periode dan zou de inflatie daar aanzienlijk hoger zijn geweest, terwijl een deel van de Spaanse inflatie waarschijnlijk ook een soort catching up is geweest waarbij het lage Spaanse prijsniveau naar het hogere Duitse toegroeide.
