De bankrun op Zuid-Europa. Deel 2: de fascinerende wereld van Hans-Werner Sinn
In aanvulling op dit bericht, van 8 maart, over de bank run op Zuid-Europa:
Hans-Werner Sinn heeft vandaag een op meerdere vlakken fascinerend bericht over dit onderwerp geplaatst op Voxeu. Waar ging het ook alweer over? Zuid-Europese banken moesten, om aan hun verplichtingen te kunnen voldoen, veel geld lenen bij de Europese Centrale Bank omdat andere banken hun krediet terughaalden. Dit gebeurde via het ‘normale’ ‘Target’ betalingssysteem van de Europese Centrale Banken. De Zuid-Europese landen zijn als het ware in zeer hoge mate rood gaan staan op deze rekeningen. Zie grafiek (Nederlandse toevoegingen door mij):
Grafiek 1. Bruto schulden op de onderlinge ‘Target’ betaalrekeningen van de Centrale Banken van de Eurozone
* Hans-Werner Sinn is hier nog steeds erg boos over en wijt de tekorten (ten onrechte dus, zie het vorige artikel) uitsluitend aan de tekorten op de lopende rekening van deze landen, terwijl het ook aan de kapitaalrekening lag. In gewone mensen taal: ze stonden niet enkel rood vanwege boodschappen met de creditcard maar hadden ook geïnvesteerd met een lening van een bank – waarbij ‘ze’ ook een in Spanje gevestigde tak van een Nederlandse projectontwikkelaar kan zijn.
* En hij wil dat het geld terugbetaald wordt…
* Maar nu het fascinerende: Sinn toont aan dat zich in de VS een vergelijkbare situatie voordoet. Maar dan anders… In de VS zijn er 12 regionale centrale banken, die samen het systeem van centrale banken vormen (de ‘Fed’). Ook hier vinden interregionale betalingen plaats, via een interregionaal betalingssysteem vergelijkbaar met Target. En ook in de VS hebben deze centrale banken er, na het Lehman moment in september 2008, voor gezorgd dat het normale betalingsverkeer kon doorgaan toen ‘gewone’ banken elkaar geen krediet meer wilden verlenen, met een net zo snelle groei van de tekorten op deze betalingsrekeningen als in de Eurozone (de ‘lender of last resort’ functie van de Centrale Bank, in vaktermen). Maar ze gingen daar anders om met de tekorten. Samen hebben de regionale banken een financiële reserve, waarin elke bank een aandeel heeft. En de tekorten op de rekening gaan af van dit aandeel en worden bij het aandeel van de andere regionale banken opgeteld (ik weet niet hoe groot deze aandelen zijn of waar ze vandaan komen).
* En wat Sinn nu wil is niet een dergelijk fonds in Europa – maar dat de tekorten (die dus geen nieuwe schulden zijn maar al bestonden!) ten laste worden gebracht van vastgoed in eigendom van de Spaanse/Griekse/Italiaanse overheid
Oeps.
