Twee keer dezelfde steen
Belanghebbenden zijn creatief als het gaat om het verklaren van zeepbellen op de woningmarkt. Er was te weinig grond beschikbaar, zo legden Japanse bankiers indertijd de exorbitante prijsstijgingen in hun land uit. De bouweisen waren te streng, beweerden de Britse projectontwikkelaars. Er kwamen te veel migranten binnen, riepen de Australische makelaars. In alle drie de landen liep de huizenbubbel leeg als een lekkend stoma.
Inmiddels kampt ook Nederland met een wankele woningmarkt. Niet voor het eerst: tussen 1973 en 1978 vond al een hausse plaats. Deze eindigde in een ernstige crisis. De tweede hausse, begonnen in het begin van de jaren negentig, hield langer aan. Maar inmiddels houdt de Rabobank rekening met prijsdalingen tot wel dertig procent. En net als in het buitenland lijken ook hier de overheid, de toezichthouder en de financiële sector als bij toverslag hun eigen aandeel in dit fiasco te zijn vergeten. Op z’n slechtst wordt de ware omvang van de problemen rond de huizen- en kantorenprijzen ontkend. Op z’n best wordt de zeepbel als een natuurverschijnsel behandeld: vervelend, maar niets aan te doen.
Ten onrechte. Want de naoorlogse geschiedenis toont dat deze hausses man made zijn. Met name de rol van de financiële sector bij prijsstijgingen op de woningmarkt wordt vaak genegeerd. En dat terwijl deze van het grootste belang is. Het zijn de heren in krijtstreeppakken die door hun kredietbeleid grotendeels de prijs van woningen bepalen. De achterliggende logica is simpel: als een huizenkoper van de bank zes maal zijn inkomen kan lenen, dan is hij in staat twee keer zo veel te bieden op een woning als wanneer hij slechts drie maal zijn inkomen had mogen lenen.
Lees hier mijn artikel in de Groene….
Je moet helaas lid zijn van de groene Amsterdammer om dit artikel te lezen.
Hele artikel ook hier plaatsen?