Het pamflettisme van Sitalsing
De crisis wordt door velen gebruikt als retorische springplank om beleid te bepleiten dat ze altijd al bepleiten. Casu quo: een column van Sheila Sitalsing in de Volkskrant waar je Keynesiaanse nekharen van overeind gaan staan.
Sitalsing betoogt dat groei geen keuze is maar ‘een kwestie van langdurige pijnlijke hervormingen’. Als goedgeschoold econome weet Sitalsing natuurlijk dat alleen ‘pijnlijke hervormingen’ op bijvoorbeeld de arbeidsmarkt zorgen voor groei. Wat die hervormingen precies inhouden blijft karakteristiek ongespecificeerd, maar men kan wel raden dat hier op ontslagrechtversoepeling wordt gedoeld. Sitalsing vindt het gunstige effect van ontslagrechtversoepeling zo vanzelfsprekend dat ze hier geen enkel bewijs voor hoeft aan te leveren. Niet zo gek misschien, want dat bewijs bestaat –buiten theoretische modellen- namelijk niet. Empirische studies wijzen uit dat er geen statistisch significant effect is op de werkgelegenheid en dat ontslagrechtversoepeling de productiviteit zelfs schaadt!
Je moet wel gek zijn om te geloven dat bezuinigen niet samen kan gaan met groei vindt Sitalsing. “Je zou haast denken dat sommige partijen ons zullen willen wijsmaken dat streven naar een lager begrotingstekort onmogelijk samen kan met groei.” Wat een dwazen. Want is niet de grote les van de eurocrisis dat bezuinigingen prima samengaan met groei?
Je gaat je haast afvragen onder welke steen Sitalsing de afgelopen drie jaar heeft geleefd. Terwijl zo’n beetje elk Zuid-Europees land onder invloed van draconische bezuinigingen in een recessie als niet erger belandt, beweert Sitalsing nog steeds dat bezuinigingen en groei prima samengaan. Een bewering die zelfs door de notoire begrotingsslagers bij het IMF niet wordt onderschreven.
Sitalsing ridiculiseert ‘het geloof in de magische krachten van de staat om groei en banen te genereren.’ Een geloof in magie is hier niet voor nodig. Het is tamelijk oncontroversieel dat een begrotingstekort een stimulerend effect heeft op de economie. Een begrotingstekort impliceert dat de private sector meer inkomen krijgt en als dit inkomen niet volledig wordt gespaard, maar wordt besteed aan goederen en diensten neemt de groei toe. Het begrotingstekort kan zich natuurlijk ook vertalen in hogere prijzen in plaats van hogere output, maar het risico hierop is gering zolang de economie nog ver is van maximale werkgelegenheid.
Natuurlijk lekt een deel van het begrotingstekort weg uit onze ‘kleine, open economie’, maar dat doet niets af aan het groeiverhogende karakter van een begrotingstekort. Het betekent alleen dat het stimulerende effect ook bij een ander land terecht komt. Aangezien Nederland –en Duitsland- nog steeds het grootste deel van hun handel doen met andere Europese landen helpt dit voornamelijk de groei binnen Europa. Als dit als problematisch wordt ervaren dan zijn we overduidelijk nog niet rijp voor een muntunie. Het is juist goed voor de handelsverhoudingen binnen Europa als er meer euro’s terugvloeien naar Zuid-Europa. Op die manier geven we ze de kans om hun steentje bij te dragen door meer naar ons te exporteren.
Jesse
Is het niet zo dat consumenten en bedrijven niet meer willen uitgeven omdat ze eerst hun schulden willen afbetalen? Ze zijn zich nl doodgeschrokken omdat de OG prijzen aan het dalen zijn en hun huishoudboekje niet meer klopt.
Als de staat gaat bezuinigen en er voor zorgt dat er meer geld komt in de handen van mensen en bedrijven zal dit de economie niet helpen. Ipv goederen en diensten te kopen gaat men eerst schulden afbetalen.
Logisch, toch?
http://www.gurufocus.com/news/157161/balance-sheet-recession-basics–not-your-fathers-economic-cycle
Ja precies dat is het probleem. Maar daarom moet je bedrijven en huishoudens ook meer inkomen geven zodat ze hun balans kunnen herstellen. Anders sluimert deze recessie nog twintig jaar voort (zie Japan).
““Je zou haast denken dat sommige partijen ons zullen willen wijsmaken dat streven naar een lager begrotingstekort onmogelijk samen kan met groei.”
Sitalsing vergeet hier (opzettelijk?) ook het onderscheid te maken tussen ‘lager begrotingstekort’ en ‘bezuinigingen’. Als de conjunctuur terug aantrekt, slinkt het begrotingstekort, en gaat groei dus samen met een lager begrotingstekort, maar met bezuinigingen heeft dit niets te maken, wel met stijgende belastinginkomsten.