Onno Ruding, Keynesiaan.
Op dit moment ben ik bezig met een intelligent verhaal over de ‘consumptiefunctie’, de relatie tussen besteedbaar inkomen van huishoudens en de uitgaven van huishoudens. In een volgende post meer hierover. Nu een krent uit de consumptiepap: wanneer we naar de tijdreeks vanaf 1980 kijken valt op dat deze relatie behoorlijk stabiel is, hoewel er ook boeiende verschuivingen zijn. Twee merkwaardige jaren springen er echter uit: 1989 en 2009.Wat was er in 1989 aan de hand? In ieder geval is de opmerking van Ruding, onlangs in Pauw en Witteman, dat je ook ondanks bezuinigingen verkiezingen kan winnen, nogal eenzijdig.
In 1989 verlaagde het kabinet, met Ruding als minister van financiën, de lasten namelijk met maar liefst 3% van het BNP. Oeps, op 6 september van dat jaar waren er verkiezingen… Men had dit geld ook in de verlaging van het overheidstekort kunnen steken! Gevolg van de forse lastenverlaging was een fikse stijging van het beschikbare inkomen die echter pas in de jaren daarna tot een forse stijging van de consumptie leidde: mensen letten kennelijk niet op ‘geloofwaardige’ aankondigingen van kabinetten, maar vooral op het geld dat elke maand over blijft, op de bankrekening. Het inkomen ging dus om hoog, maar de consumptie sukkelde daar wat achteraan. Het jaar springt er deswegen uit omdat daarrdoor het aandeel van het inkomen dat geconsumeerd werd het laagste was van alle jaren in de reeks! De consequentie van dit alles was natuurlijk dat het begrotingstekort hoog bleef. Ruding cs. kozen duidelijk voor meer inkomen en bestedingen in plaats van een lager tekort – en deden het vermoedelijk mede daarom goed in de verkiezingen van dat jaar.Inflatable Toys
Het beeld dat Ruding, die tegenwoordig nogal eens aanschuift in televisieprogramma’s om het bezuinigingsbeleid te verdedigen, zelf een grote tegenstander was van overheidstekorten is daarmee manifest onjuist. Een belastingverlaging van 2% van het BNP en een wat lager tekort was zonder meer een optie geweest, die niet is gekozen. Tenzij Ruding expliciet afstand neemt van zijn politiek van destijds (die volgens mij overigens niet verkeerd was…) is hij daarmee ongeloofwaardig wanneer hij de huidige fixatie op verlagenverlagenverlagen verdedigt.
Overigens probeerde Ruding in De Wereld Draait Door de schuld voor de hoge tekorten van de jaren tachtig in de schoenen van het kabinet Den Uyl te schuiven. Gelukkig kon Marcel van Dam, die zijn cijfers wel kent, dit kon ontzenuwen. De tekorten onder Den Uyl waren niet hoog en daalden zelfs, aan het eind van dit kabinet. Het kabinet Van Agt/Wiegel (maar vooral Volcker, destijds directeur van de Fed, die om de inflatie in de VS te bestrijden een wereldwijde crisis veroorzaakte) was verantwoordelijk voor de hoge tekorten van de jaren tachtig.
Goede analyse, alleen wordt met De wereld Draait Door bedoeld; Pauw en Witteman.
Dank